Kruispunten
Mensen die mij kennen, weten dat ik vele jaren in de reiswereld heb gewerkt. Begonnen bij Oad toen ik nog heel jong was en daar gewerkt tot op de dag van het faillissement in 2013. Hoewel de deur voor mij op een kier stond, had ik het gevoel dat dát moment een kruispunt was in mijn leven.
Het werd de start van mijn eigen reisorganisatie voor groepsreizen op maat. Prachtige jaren volgden.
Toen kwam corona. Weer had ik het gevoel dat ik op een kruispunt stond. Dit was hét moment voor een al lang sluimerende gedachte, werken in de uitvaartwereld. Alle groepsreizen lagen stil, werden geannuleerd of uitgesteld. Ik kreeg zomaar tijd om de benodigde opleidingen te volgen. Uitvaartbegeleider én uitvaartspreker.
Die opleidingen heb ik ervaren als een cadeau. Ik heb veel over mezelf geleerd, mooie mensen leren kennen, goede gesprekken gehad. In zomer 2021 heb ik de eerste stappen gezet in de uitvaartwereld.
De reisorganisatie was lange tijd in winterslaap, maar in najaar 2021 mocht er weer gereisd worden. Ik organiseerde en begeleidde weer een aantal groepsreizen, waardoor ik geen uitvaarten kon doen. Een mens kan maar op één plek tegelijk zijn.
In de afgelopen wintermaanden heb ik me volledig gericht op de uitvaarten. Inmiddels heb ik een aantal families mogen begeleiden bij een uitvaart. Ook de ‘laatste reis’ is maatwerk. Iedere familie heeft z’n eigen wensen en dat maakt iedere uitvaart uniek. Organiseren zit in mijn bloed. Maar dat ik families mag inspireren om persoonlijke keuzes te maken en mag bijstaan in zo’n bijzondere week, maakt het een prachtig en dankbaar beroep. Mijn hart ligt al bij dit werk, maar ik ben nog niet bij het kruispunt.
In de afgelopen weken heb ik opnieuw veel tijd besteed aan de reisorganisatie. Uitgestelde groepen. Afspraken die nagekomen moeten worden en dat doe ik uiteraard met veel plezier. Want reizen organiseren en de groepen zelf begeleiden blijft iets moois.
Toch zie ik in de verte het kruispunt opdoemen. Ik koers er bewust op af.
Hoe gaaf het begeleiden van groepen ook is, ik ga mij – op termijn – volledig richten op de uitvaart. Er zit zo’n prachtige diepere laag in dat werk. Hoe bijzonder het ook voelt als een groep na afloop van een reis ‘Betsy bedankt’ voor me zingt…. er gaat niets boven de oprechte knuffel van een weduwe, die terugkijkt op de mooie persoonlijke uitvaart van haar geliefde.