Mijn eerste uitvaart
Het is zaterdagochtend, 07.30 uur. De telefoon gaat. De allereerste melding van overlijden voor mij als zelfstandig uitvaartbegeleider. Ik voel van alles, opwinding, spanning, zenuwen maar ik ervaar ook een enorme rust. Hier heb ik maanden naar toegewerkt, dit kan ik!
In de loop van de ochtend ontmoet ik de familie en ben ik aanwezig bij de liefdevolle verzorging, die door de dames van het verpleeghuis wordt gedaan. Die middag hebben we familieoverleg. Het gaat niet zo gestructureerd als in de lesboekjes van de opleiding, maar na een paar uurtjes heeft de familie de kist en de kaart uitgezocht, heb ik de locaties vastgelegd op de gewenste tijden en staat de tekst voor de kaart en de advertentie op papier.
Tijd om naar huis te gaan. Uitgerekend vandaag zit ons huis vol met familie en vrienden vanwege de verjaardag van onze zoon. Man en kinderen hebben echter alles onder controle, ik groet mijn familie en trek me terug op kantoor. Even alles op een rijtje, na deze enerverende dag. Dan voeg ik me in het feestgedruis en drink een glaasje mee. Moet kunnen.
Als ’s avonds het huis weer aan kant is en ik zit na te praten met mijn man, gaat de telefoon opnieuw. In het verpleeghuis vertrouwen ze de koeling niet helemaal. Gelukkig is in deze 24-uurs branche iedereen altijd beschikbaar en mijn professionele verzorgingsteam is binnen twintig minuten ter plaatse voor een controle. Alles oké, we kunnen rustig de nacht in.
Op zondag ga ik verder met de opmaak van de advertentie, deze moet op dinsdag in het huis-aan-huis blad. Verder heb ik overleg met de drukker over de kaarten; aangezien de uitvaart pas op vrijdag is, kunnen we de kaarten op maandag versturen. Dat geeft rust en duidelijkheid. We hebben tijd genoeg. ’s Middags ga ik kijken bij de overledene en maak ik een praatje met de medewerkers van het verpleeghuis. Ik voel een groot respect voor deze mensen en spreek dit ook uit, zij geven zoveel liefde en aandacht aan de bewoners.
Op maandag haal ik de kaarten en enveloppen op bij de drukkerij en breng deze naar de familie. We drinken een kopje koffie, nemen nog wat zaken door en als de enveloppen geschreven zijn, neem ik deze mee om ze op de post te doen. ’s Middags rijd ik weer naar het verzorgingstehuis. Vanwege de temperatuur op de kamer en de warmte buiten, overleggen we om de kist al op dinsdag te laten komen en niet te wachten tot het einde van de week.
Dinsdag leggen we de overledene in de kist, op woensdag besluiten we om de kist te sluiten. Een bijzonder moment, weer een stukje loslaten.
Die woensdag bezoek ik alle locaties van de uitvaart, die in twee delen zal plaatsvinden. Een goede voorbereiding is het halve werk. Aan het eind van de middag ga ik nog even op verjaardagsvisite bij mijn kleine nichtje, ze is deze dag 7 jaar geworden.
Op donderdag is het eerste deel van de uitvaart; een ceremonie in het verpleeghuis met bewoners en medewerkers, waarna de overledene wordt uitgedragen en overgebracht naar zijn vroegere woonplaats.
Vrijdag is de dag van de uitvaart. Al vroeg arriveer ik op de locatie, waar de familie samenkomt. De dragers melden zich, evenals de uitvaartspreekster, de mensen van de livestream en de chauffeur met de staatsie-auto.
Het wordt een mooie en persoonlijke ceremonie, die recht doet aan het geleefde leven.
Alle gasten gaan mee naar de begraafplaats. De dragers schouderen de overledene, de prachtige bloemstukken, door zijn zussen gemaakt, blijven op de kist.
Na afloop is er een informeel samenzijn, met familie en vrienden. Buiten, in een prachtige tuin, met koffie, thee, lekkere broodjes en fruit.
Als de zus van de overledene na afloop bij me komt en vraagt ‘of ze me heel onprofessioneel een dikke knuffel mag geven, voor de fijne week en de ongedwongen sfeer’ dan weet ik dat het goed is gegaan.
Mijn eerste uitvaart.