Tradities

Het is december, bij uitstek een maand vol tradities. Sinterklaas is zo’n feest, hoewel er flink gemorreld wordt aan bepaalde gebruiken. Dat is oké, soms wordt je ingehaald door de geschiedenis.

Bij velen zijn de dagen rond Kerst en Oud en Nieuw ook vol tradities. Zo vind ik het heerlijk om op oudejaarsdag zelf oliebollen te bakken om daarna op bezoek te gaan bij mijn ouders voor de traditionele oudejaarsborrel. Dat is al vele jaren een traditie bij ons. Dat we elkaar de volgende dag bij de nieuwjaarswensen weer zien maakt niet uit.

De uitvaartwereld kent ook tradities. Vroeger werden uitvaarten geregeld volgens de normen van de kerk en/of van het geloof en de bijbehorende rituelen. Onlangs was ik nog bij zo’n traditionele uitvaart. Alles ging ‘zoals het hoort’ en je weet precies wat er komt. Het kan een fijn houvast zijn in moeilijke dagen. Het voelt in ieder geval vertrouwd. Maar het spreekt niet iedereen meer aan en er zijn zoveel andere mogelijkheden.

Daar waar de kerk een steeds kleinere rol lijkt te krijgen, blijven de rituelen en de tradities vanuit het geloof nog steeds een bron van inspiratie voor uitvaarten. Denk alleen maar aan het aansteken van kaarsen, de overledene in het licht zetten.

Een andere mooie traditie van vroeger, die in ieder geval nog steeds in gebruik is op de plek waar ik ben geboren, is het ‘Noaberschap’. Als er iemand in de buurt is overleden, trekt de naaste buur het zwarte pak aan en gaat persoonlijk bij alle buren langs om het overlijden ‘aan te zeggen’. Een mooie traditie en heel persoonlijk, vind ik. Heel wat anders dan een melding in de buurtgroepsapp.
Buren hebben sowieso een belangrijke rol tijdens deze traditionele uitvaarten. Zij zijn gastvrouwen en –heren, verkeersregelaars, dragers, ze smeren de broodjes en schenken koffie.

Wat als we in onze over-individualistische maatschappij, waarin echt persoonlijk contact vaak minimaal is, een aantal van deze waardevolle tradities eens nieuw leven in blazen?

Vraag je buren of ze tijdens het uitdragen langs de straat gaan staan, al dan niet met lichtjes, voor een waardevol en warm uitgeleide. Of vraag je familie, je vrienden en/of je buren om boodschappen te doen, broodjes te smeren en koffie te zetten na afloop van de uitvaart. Het is kostentechnisch, in deze dure tijden, wellicht interessant en het kan zomaar een mooie nieuwe traditie worden.